Η ζωή μας εμπνέει. Ως εκεί.

Αν δούμε αυτή την έμπνευση ως εναρκτήριο λάκτισμα και όχι ως διηγηματικό γεγονός, τότε στην ουσία το κέρδος είναι η καθαρή πορεία προς μια καλλιτεχνική μετάπλαση. Το υπόλοιπο κομμάτι δεν αφορά κανέναν.

Με άξονα αυτή την μετάπλαση, η Κική Κολυμπάρη δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο σε τυχαίες ασημαντότητες, προβάλλοντας σε αυτές βαρυσήμαντα προσωπικά βιώματα, μεγεθύνοντας το ασήμαντο. Κατόπιν, με τα τόσο επικοινωνιακά στοιχεία που χρησιμοποιεί στη ζωγραφική της προσπαθεί να απομυθοποιήσει και να απογυμνώσει τα έργα της από οποιαδήποτε βαρύγδουπη έννοια. Διότι το έργο δε στεγάζει το βίωμα. Δομείται από αυτό.

Από τις επίπεδα τυπωμένες εικόνες των περιοδικών κόμικς στις συνειδητά υλικές φόρμες των αντικειμένων, το κάθε στοιχείο στην επιφάνεια πλέον ζωγραφίζεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να ζωντανεύει την ιδιότητα και τον χαρακτήρα του. Η ειδική, απέριττη γραφή της Κολυμπάρη, δανεική από τον κόσμο των κόμικς, ενισχύει τον άμεσο τρόπο θέασης και η λιτότητα της εικόνας στοχεύει στην αμεσότητα της πρόθεσης.

Η εικαστική διαχείριση της εικόνας της, αρχίζει με την μετουσίωσή της σε κάτι άλλο. Από σχήματα, που μετατρέπονται αυτόματα σε μορφές με σάρκα και οστά, όταν ξεφύγουν από την ύλη που τα απεικονίζει. Μόλις αυτή η χρωματική ύλη ξεπεράσει τον εαυτό της και γίνει ελεύθερη εικόνα, με αναγνωρίσιμη βιωματική υλικότητα, τότε μπορούμε να τη διαβάσουμε. Ακόμα και ένα χρώμα σκέτο, για να καταφέρουμε να το δούμε πρέπει να δέχεται την μετουσίωση που εμείς του προσάπτουμε.

Τα πάντα μπορούν να συνυπάρξουν σε μια ζωγραφιά της Κολυμπάρη και μάλιστα με τη ρεαλιστική έννοια του όρου, αφού οι λέξεις και οι έννοιες σχεσιακά προβάλλουν τις εικόνες τους στον χρόνο, στον τόπο και στην κουλτούρα του εκάστοτε δέκτη.

Ο διαδραστικός επικοινωνιακός χρόνος, στο έργο της, είναι η ωρίμανση της εγκεφαλικής διεργασίας του βιώματος σε σχέση με τη μνήμη ως συναίσθημα και η μετάπλασή του σε προμελετημένη έκρηξη ιδεών, συνάντηση με την προσωπική της ηθική και τη διαρροή του υλικού στο απέραντο άυλο.

Γιώργος Καζάζης
Εικαστικός, Καθηγητής ΑΣΚΤ

Στη ρίζα του συμβάντος

«Δεν αναμένεται να το δεις, αλλά να το νιώσεις …

Ο Cézanne έλεγε ότι κάθε πινελιά έχει τη δική της αντίληψη [,] τη δική της οπτική.»

Willem de Kooning, 1971¹

Παρατηρώντας τα έργα της Κικής Κολυμπάρη, γεννιέται η σκέψη ότι η ζωγραφική της είναι πρωταρχικά ένα γεγονός και σε δεύτερο χρόνο εικόνα. Η ιδέα αυτή δεν αφορά μόνο την ενέργεια που αποπνέουν οι δημιουργίες της: από την πρώτη στιγμή συνάντησης με κάθε έργο το βλέμμα αιχμαλωτίζεται από τα δυναμικά χρώματα, τους πλήρεις όγκους, τους αιχμηρούς διαχωρισμούς της επιφάνειας, την αυθόρμητη οπτική ρυθμολογία. Σε κάθε πίνακα, μπορείς να νιώσεις την ποικιλομορφία στον «γρίφο» της σύνθεσης: επιλέγοντας τόσο επιτηδευμένες διαμορφώσεις και εναλλαγές σε διάφορες υφές όσο και πιο σκληρά περάσματα μέσα από ζωγραφικές πυκνώσεις και κράματα ύλης και περιεχομένου, η Κολυμπάρη διαπλάθει καινούργιους κόσμους μέσα από συγκροτημένα απρόσμενες «ζωγραφικές συναρμογές» ποπ χρωματικής έντασης, εξπρεσιονιστικού λεξιλογίου και μιας υποφώσκουσας υπερρεαλιστικής δομής, με προσωπικά οριζόμενα σημεία αναφοράς και πολλαπλά ανοικτές προοπτικές ανάγνωσης.

Η ζωγραφική της Κολυμπάρη έρχεται να επιβεβαιώσει ότι ακόμα και οι πιο συμβατικές, καθημερινές στιγμές μπορούν να λειτουργήσουν ως έναυσμα για να ξεπηδήσουν νέες, εκρηκτικές οπτικές θέασης· οι αρχικές εικόνες που επιλέγονται από την ίδια ως έμπνευση δημιουργίας και επαναπροσδιορίζονται μέσα από τις εικαστικές επιδιώξεις της, δεν ανήκουν παρά στα πολλά, ακόμα και «τετριμμένα» στιγμιότυπα της καθημερινότητας, τα οποία στη σύγχρονη εποχή δεν βιώνονται μόνο στο πεδίο της εμπειρίας ούτε συσσωρεύονται απλά στον κόσμο της ανάμνησης, αλλά τα περισσότερα ανήκουν, καταγράφονται και καταναλώνονται ταχύτατα διαμοιραζόμενα στην αδιάλειπτη ροή των ψηφιακών μας κόσμων.

Στη διαμόρφωση κάθε έργου της, η Κολυμπάρη διαλέγει εκ νέου την οπτική εξερεύνησης αυτού του οικείου και αναλώσιμου υλικού: στη σκέψη της φτιάχνει ένα «προσωπικό ημερολόγιο», με σκοπό να απεγκλωβίσει τις εικόνες του από την εξωτερική τους πολυπλοκότητα και να διανοίξει γι’ αυτές στον καμβά της διαδρομές ώστε να απελευθερώσει κάθε πρωταρχική τους ιδέα μέσα από το εικαστικό της ιδίωμα. Όλα τα γνώριμα χαρακτηριστικά φιλτράρονται πλέον μέσα από το συναίσθημα, αποδομούνται και επανατοποθετούνται, αναζητώντας την επίγευση που αφήνουν· οδηγός σε αυτή τη διαδικασία είναι η γλώσσα της αφαίρεσης, η οποία επιτρέπει την αποδέσμευση από την παραστατικότητα και δημιουργεί χώρους ικανούς για να αυτονομείται το χρώμα και να επιτρέπονται οι ζωγραφικές «ανατροπές» τόσο στη διάπλαση των μορφών όσο και στη διερεύνηση καινούργιων νοημάτων. Στους πίνακες της Κολυμπάρη θραύσματα ανθρώπινων μορφών και έτερες αφηρημένες συνθέσεις συνενώνονται πολύσημα και επανασυναρμολογούνται σε ένα ζωγραφικό αποτέλεσμα, το οποίο διεκδικεί την ελευθερία του ασαφήνιστου, ενώ συχνά μπορεί να αφήνει και την αίσθηση του «μη ολοκληρωμένου», σαν οι φόρμες να βρίσκονται ακόμα υπό διεργασία κίνησης και γέννησης ενός νέου ορισμού τους.

Κατά αυτόν τον τρόπο δημιουργείται μία αίσθηση οπτικής «ρωγμής» στα έργα της Κολυμπάρη, ενός ανοίγματος που μοιάζει να επιτρέπει να συναισθανθείς τη ζωγραφική πραγματικότητα «αληθινή», αλλά και «ζωντανά παλλόμενη», τόσο ως προς την απόδοση της χειρονομίας όσο και ως προς τον χρόνο της δημιουργικής διαδικασίας της. Από αυτό το άνοιγμα φαίνεται πώς ευδοκιμούν και όσα φύονται μέσα από τη σπορά των αναζητήσεών της: στα εμφατικά ζωγραφικά της συμβάντα, η Κολυμπάρη ρίχνει τον σπόρο για την ανεύρεση της ειλικρίνειας των πραγμάτων, επιθυμώντας να ευδοκιμήσει όχι μόνο ο καρπός της προσωπικής της αλήθειας, αλλά μέσω της θέασης και της προσωπικής αλήθειας των άλλων – μία διαδικασία επίμονης και διαρκούς δοκιμής, μέσα από την οποία φυτρώνει η προσδοκία μίας εν δυνάμει αναγέννησης και εσωτερικής κάθαρσης.

Χάρις Κανελλοπούλου

ιστορικός τέχνης

Την Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2019 στις 7.30 μ.μ. εγκαινιάζεται

η έκθεση ζωγραφικής

Planted Occurrences

της

Kικής Κολυμπάρη

Στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών εγκαινιάζεται η πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής της Κικής Κολυμπάρη με τίτλο: “Planted Occurrences”. Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα με ακρυλικά σε καμβά στα οποία τμήματα ανθρώπινων μορφών και έτερες αφηρημένες συνθέσεις συνενώνονται πολύσημα και επανασυναρμολογούνται σε ένα ζωγραφικό αποτέλεσμα, το οποίο διεκδικεί την ελευθερία του ασαφήνιστου, ενώ συχνά μπορεί να αφήνει και την αίσθηση του «μη ολοκληρωμένου», σαν οι φόρμες να βρίσκονται ακόμα υπό διεργασία κίνησης και γέννησης ενός νέου ορισμού τους.

Παρατηρώντας τα έργα της Κικής Κολυμπάρη, γεννιέται η σκέψη ότι η ζωγραφική της είναι πρωταρχικά ένα γεγονός και σε δεύτερο χρόνο εικόνα. Η ιδέα αυτή δεν αφορά μόνο την ενέργεια που αποπνέουν οι δημιουργίες της: από την πρώτη στιγμή συνάντησης με κάθε έργο το βλέμμα αιχμαλωτίζεται από τα δυναμικά χρώματα, τους πλήρεις όγκους, τους αιχμηρούς διαχωρισμούς της επιφάνειας, την αυθόρμητη οπτική ρυθμολογία. Σε κάθε πίνακα, μπορείς να νιώσεις την ποικιλομορφία στον «γρίφο» της σύνθεσης: επιλέγοντας τόσο επιτηδευμένες διαμορφώσεις και εναλλαγές σε διάφορες υφές όσο και πιο σκληρά περάσματα μέσα από ζωγραφικές πυκνώσεις και κράματα ύλης και περιεχομένου, η Κολυμπάρη διαπλάθει καινούργιους κόσμους μέσα από συγκροτημένα απρόσμενες «ζωγραφικές συναρμογές» ποπ χρωματικής έντασης, εξπρεσιονιστικού λεξιλογίου και μιας υποφώσκουσας υπερρεαλιστικής δομής, με προσωπικά οριζόμενα σημεία αναφοράς και πολλαπλά ανοικτές προοπτικές ανάγνωσης.

Η ζωγραφική της εικαστικού έρχεται να επιβεβαιώσει ότι ακόμα και οι πιο συμβατικές, καθημερινές στιγμές μπορούν να λειτουργήσουν ως έναυσμα για να ξεπηδήσουν νέες, εκρηκτικές οπτικές θέασης· οι αρχικές εικόνες που επιλέγονται από την ίδια ως έμπνευση δημιουργίας και επαναπροσδιορίζονται μέσα από τις εικαστικές επιδιώξεις της, δεν ανήκουν παρά στα πολλά, ακόμα και «τετριμμένα» στιγμιότυπα της καθημερινότητας, τα οποία στη σύγχρονη εποχή δεν βιώνονται μόνο στο πεδίο της εμπειρίας ούτε συσσωρεύονται απλά στον κόσμο της ανάμνησης, αλλά τα περισσότερα ανήκουν, καταγράφονται και καταναλώνονται ταχύτατα διαμοιραζόμενα στην αδιάλειπτη ροή των ψηφιακών μας κόσμων. Η Κολυμπάρη μέσα από την ζωγραφική της ρίχνει τον σπόρο για την ανεύρεση της ειλικρίνειας των πραγμάτων, επιθυμώντας να ευδοκιμήσει όχι μόνο ο καρπός της προσωπικής της αλήθειας, αλλά μέσω της θέασης και της προσωπικής αλήθειας των άλλων – μία διαδικασία επίμονης και διαρκούς δοκιμής, μέσα από την οποία φυτρώνει η προσδοκία μίας εν δυνάμει αναγέννησης και εσωτερικής κάθαρσης.

Το δελτίο του τύπου έχει βασισθεί στο κείμενο της Χάρις Κανελλοπούλου.

Η έκθεση συνοδεύεται από κείμενα της ιστορικού τέχνης Χάρις Κανελλοπούλου και του καθηγητή της ΑΣΚΤ Αθηνών Γιώργου Καζάζη.