Μετέωροι βηματισμοί
Το ζην επικινδύνως σήμαινε για τον Νίτσε το μυστικό της ευτυχίας και της πληρότητας. Το γνωρίζουν μόνον όσοι τολμούν να βαδίσουν έξω από τις πεπατημένες στράτες, ανάμεσα στα συντρίμμια του βίου τους, για να ανακαλύψουν σε μια μικρή γλάστρα με μικρά, κόκκινα άνθη, που έμειναν άθικτα απ’ την καταστροφή, την εύθραυστη ομορφιά της ζωής. Όσοι επιχειρούν να ισορροπήσουν σε αιωρούμενα πάνω από αχανείς πεδιάδες, χαράδρες και απόκρημνους γκρεμνούς, σχοινιά και πανιά κι όσοι επιλέγουν να πορευτούν σε διαρρηγμένα δάπεδα, για να αντικρίσουν, εν τέλει, όπως σ΄ έναν καθρέφτη τον άλλο τους εαυτό.
Μέσα σ’ αυτές τις λίγες γραμμές θα μπορούσα να κλείσω τις πρώτες μου εντυπώσεις από το έργο του Ανάργυρου Πασχάλη.
Οι φιγούρες που φτιάχνει με τον χρωστήρα του είναι απαλλαγμένες από κάθε ιδιαίτερο γνώρισμα. Θυμίζουν από μακριά τα λεία πλασμένα ανδρείκελα του ιδρυτή της «μεταφυσικής ζωγραφικής» Τζόρτζιο ντε Κίρικο και κινούνται όπως κι αυτά σε ένα χώρο που μοιάζει εξωπραγματικός ή φαντασιακός. Όταν όμως τις πλησιάσουμε, διακρίνουμε στα θρυμματισμένα, απισχνασμένα μέλη τους και στις διστακτικές κινήσεις ή στάσεις τους μπροστά στο άγνωστο που τους περιμένει, τις επιρροές των άσαρκων πλασμάτων του γλύπτη του 20ού αιώνα Αλμπέρτο Τζιακομέτι.
Είναι σμιλεμένες με σκούρες και ανοιχτόχρωμες, επίπεδες πινελιές που διαδηλώνουν τη δυαδική, διχασμένη τους υπόσταση με τον ίδιον τρόπο που τα σπίτια του ορθώνουν τις ορθογωνισμένες αλλά με απαλά χρώματα βαμμένες προσόψεις τους, και τα δένδρα και οι πεταλούδες του συναντούν τις σκιές τους. Λες και ο καλλιτέχνης θέλει να τονίσει με τη διαφορά αυτή την αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπου που αναζητά όπως και οι εγκλωβισμένοι μέσα στο σπήλαιο του Πλάτωνα το πραγματικό πίσω από το στημένο σκηνικό των φαινομένων.
Ο εικαστικός κόσμος του Ανάργυρου Πασχάλη φανερώνει μια βαθιά γνώση τόσο της γλυπτικής όσο και της ζωγραφικής.
Μας μεταφέρει στα τοπία του την αίσθηση που γεννήθηκε στην εκρηκτική γέννηση της σύγχρονης τέχνης. Όταν η φύση, αυτές οι απειλητικές μέσα στον άγριο παφλασμό τους θάλασσες και οι ευθείες, ακινητοποιημένες γραμμές των κυμάτων τους, που δένονται με τον σκούρο ορίζοντα, χρησιμοποιήθηκαν από τους ρομαντικούς και τους συμβολιστές, για να δείξουν τα συναισθήματα αυτών που την παρατηρούσαν.
Μας οδηγεί με τη τμηματική, συνειδητή αφαίρεση αλλά και την πύκνωση της φόρμας, την ουσιώδη αντίθεση του φωτός με το σκοτάδι, της ζωής με το θάνατο, στα δύσβατα μονοπάτια των σκαπανέων του κινημάτων του εξπρεσιονισμού, του κυβισμού, του σουρεαλισμού. Που προσπάθησαν, όπως κι ο ίδιος, να μετασχηματίσουν με την εικαστική τους γλώσσα τους φόβους και τα οράματά τους. Και να ανιχνεύσουν με μετέωρους και ριψοκίνδυνους βηματισμούς την αλήθεια των αέναων αντικατοπτρισμών και τις ρίζες της ύπαρξης.
Λήδα Καζαντζάκη
Την Τρίτη 11 Οκτωβρίου του 2016 στις 7.30 μ.μ. εγκαινιάζεται
η έκθεση ζωγραφικής
Μετέωροι Βηματισμοί
του
Ανάργυρου Πασχάλη
Στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών εγκαινιάζεται η τρίτη ατομική έκθεση ζωγραφικής του Ανάργυρου Πασχάλη, «Μετέωροι Βηματισμοί», την Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016. Στην έκθεση παρουσιάζεται μια σειρά από πίνακες λάδι σε μουσαμά στους οποίους άλλοτε κυριαρχεί το ανθρώπινο στοιχείο και άλλοτε η φύση. Οι πρώτες εντυπώσεις από το έργο του Ανάργυρου Πασχάλη σύμφωνα με την ιστορικό τέχνης Λήδα Καζαντζάκη που υπογράφει και το κείμενο της έκθεσης φέρνουν στο νου το ζην επικινδύνως το οποίο για τον Νίτσε σήμαινε το μυστικό της ευτυχίας και της πληρότητας. Το γνωρίζουν μόνον όσοι τολμούν να βαδίσουν έξω από τις πεπατημένες στράτες, ανάμεσα στα συντρίμμια του βίου τους, για να ανακαλύψουν σε μια μικρή γλάστρα, με μικρά, κόκκινα άνθη, που έμειναν άθικτα απ’ την καταστροφή, την εύθραυστη ομορφιά της ζωής. Όσοι επιχειρούν να ισορροπήσουν σε αιωρούμενα πάνω από αχανείς πεδιάδες και απόκρημνους γκρεμούς, σχοινιά και πανιά για να αντικρίσουν, εν τέλει τον βαθύτερό τους εαυτό.
Ο εικαστικός κόσμος του καλλιτέχνη φανερώνει μια βαθιά γνώση τόσο της γλυπτικής όσο και της ζωγραφικής. Οι φιγούρες που φτιάχνει μοιάζουν να θέλουν να ζουν «επικινδύνως» και ταυτόχρονα, φαίνονται να είναι απαλλαγμένες από κάθε ιδιαίτερο γνώρισμα. Ενώ από μακριά θυμίζουν τα λεία πλασμένα ανδρείκελα της μεταφυσικής ζωγραφικής του Τζόρτζιο ντε Κίρικο και κινούνται όπως και αυτά σε ένα εξωπραγματικό η φαντασιακό κόσμο, όταν τις πλησιάσουμε, διακρίνουμε τις επιρροές των άσαρκων πλασμάτων του Αλμπέρτο Τζιακομέτι.
Στα τοπία του μας μεταφέρει την αίσθηση που γεννήθηκε στην εκρηκτική γέννηση της σύγχρονης τέχνης. Όταν η φύση, αυτές οι απειλητικές μέσα στον άγριο παφλασμό τους θάλασσες και οι ευθείες, ακινητοποιημένες γραμμές των κυμάτων τους, που δένονται με τον σκούρο ορίζοντα, χρησιμοποιήθηκαν από τους ρομαντικούς και τους συμβολιστές, για να δείξουν τα συναισθήματα αυτών που την παρατηρούσαν.
Τα έργα του Ανάργυρου Πασχάλη μας οδηγούν με την τμηματική, συνειδητή αφαίρεση, αλλά και την πύκνωση της φόρμας, την ουσιώδη αντίθεση του φωτός με το σκοτάδι, της ζωής με τον θάνατο, στα δύσβατα μονοπάτια των σκαπανέων των κινημάτων του εξπρεσιονισμού, του κυβισμού, του σουρεαλισμού. Που προσπάθησαν όπως και ο ίδιος, να μετασχηματίσουν με την εικαστική τους γλώσσα τους φόβους και τα οράματά του. Και να ανιχνεύσουν με μετέωρους και ριψοκίνδυνους βηματισμούς την αλήθεια των αέναων αντικατοπτρισμών και τις ρίζες της ύπαρξης.