Οι τέχνες είναι -το πιστεύω ακράδαντα- συγκοινωνούντα δοχεία. Το απλωμένο χέρι ενός αγάλματος διεισδύει στην ψυχή του μουσικού και ανεπαισθήτως μεταλλάσσεται από μέλος ανθρώπινο σε μελωδία. Η μελωδία γονιμοποιεί τον ποιητή, γεννά στίχους, γίνεται τραγούδι. Το τραγούδι επιστρέφει στον εικαστικό και αποτυπώνεται με τον χρωστήρα και τη σμίλη σε δύο ή σε τρεις διαστάσεις.

Όλα τα παραπάνω ωστόσο απαιτούν τον χρόνο τους.

Πολύ σπανίως αντικρύζοντας έναν πίνακα σε καταιγίζουν ακαριαία λέξεις, φράσεις ολόκληρες, που αντανακλούν -λες- τις γραμμές, τα χρώματα, την ατμόσφαιρά του.

Αυτό ακριβώς μού συνέβη με τα καινούργια έργα της Κάλλιας Τριανταφύλλου.

Ήρθα αντιμέτωπος μαζί τους κι ευθύς θυμήθηκα, σαν να τον είχα γράψει μόλις χθες, τον “Υπερσυντέλικο”. Μυθιστόρημα του 2003, πεζογραφική τότε παραφωνία μες στην επικρατούσα ατμόσφαιρα της ανεμελιάς, της ευδαιμονίας, της ακράδαντης και αλλαζονικής πίστης στο μέλλον.

“… Ένιωσα ισόβια καταδικασμένος να’μαι στην απέξω…” μονολογεί ο κεντρικός ήρωας στον “Υπερσυντέλικο”. “Στη χώρα των διαψευσμένων ελπίδων. Εκεί όπου τα ρολόγια δείχνουν πάντα παρά πέντε. Με έπνιξε το συναίσθημα της αδικίας. Δεν ήξερα -ούτε και με ένοιαζε- αν έφταιγε η έλλειψη ταλέντου, το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα μας, τα κυκλώματα, τα κατεστημένα ή η στραβή μας τύχη… Απαξίωσα να ψάξω το νόημα της ζωής στη δόξα ή στα φράγκα, για αυτό και το βρήκα στα μάτια της Μαρίας. Μα το να σκύψω τώρα το κεφάλι και να συμφιλιωθώ με το δήθεν πεπρωμένο μου θα μού φαινόταν ασυγχώρητη κακομοιριά…”

Οι πίνακες της Κάλλιας Τριανταφύλλου αναδεικνύουν στα μάτια μου τη χαμηλότονη τραγωδία των ανθρώπων, οι οποίοι -απελευθερωμένοι από τη λύσσα να επιβληθούν στους γύρω τους- τελικά συντρίβονται από εκείνους.

“… Εκ πρώτης όψεως δεν είχε κάτι το ξεχωριστό. Εκτός ίσως από το ότι δεν θύμιζε διόλου όλα εκείνα τα κοριτσάκια που χτενίζονται και βάφονται μπας και αρέσουν στον σκηνοθέτη κι εξασφαλίσουν κάποιο ρόλο. Η Μαρία καθόταν αραχτή στον καναπέ, -με τα μαλλιά λίγο ανακατεμένα ακόμα από το κράνος της μηχανής, κι έστριβε μερακλίδικα ένα τσιγάρο. Φορούσε τζιν παντελόνι, τζιν μπουφάν – το πιό φανταχτερό επάνω της ήταν τα κόκκινα αθλητικά παπούτσια της με τις φωσφορίζουσες ρίγες. Φαντάστηκα μικροσκοπικά χρυσόψαρα να κολυμπούν μέσα στις αερόσολες…”

“ …”Τι ομάδα είσαι; Ξέρεις να οδηγείς; Έχεις γυναίκα;” Ο Γρηγόρης κρεμόταν απ’τα χείλη μου. Είχα την αίσθηση πως κάθε του ερώτηση σήμαινε κατά βάθος κάτι άλλο. Σαν αιχμάλωτος μού φαινόταν, που προσπαθούσε να επικοινωνήσει χρησιμοποιώντας κώδικα. “…Ναι, έχω γυναίκα…” “Είναι κι εκείνη κλόουν;”…”

“… “Ένα απίστευτο όνειρο με πέταξε απ’τον ύπνο. Οδηγούσα, λέει, στην Εθνική Οδό και τη στιγμή που ο ήλιος ανέτελλε -ή μάλλον φύτρωνε κατακόκκινος σαν υπερφυσική ντομάτα- εγώ αναγκάστηκα να σταματήσω πλάι στα χωράφια γιατί με έπιασε κόψιμο. Με το που βγαίνω απ’το αυτοκίνητο, η ανάγκη μου υποχωρεί εντελώς. Αντί όμως να ξαναμπώ και να συνεχίσω το ταξίδι μου, μού έρχεται να κάνω βόλτα, να νιώσω κάτω από τα πόδια μου το αφράτο χώμα. Σκύβω να βγάλω τις γόβες μου και τότε τον βλέπω με την άκρη του ματιού μου να στέκεται σε δέκα βήματα απόσταση. Δεν έχει αδυνατίσει καθόλου μα το κοστούμι που φοράει είναι τόσο φαρδύ, ώστε πλέει μέσα του. Στο χέρι του κρατάει ένα λευκό ραβδί. Είναι τυφλός! Μού φαίνεται πιό όμορφος παρά ποτέ…”

Ο “Υπερσυντέλικος” βρίσκεται εδώ και χρόνια εκτός κυκλοφορίας. Ξαναζεί σήμερα μες στη ζωγραφική της Κάλλιας Τριανταφύλλου.

“… Ίσως τελικά η δύναμη που κινεί τους ανθρώπους να είναι η παρεξήγηση. Άλλο λέω εγώ, άλλο καταλαβαίνεις εσύ, σε εκείνο που καταλαβαίνεις μού απαντάς και την απάντησή σου εγώ την καταλαβαίνω λάθος… Ίσως όταν λέμε “αγαπώ κάποιον” να εννοούμε ότι τον έχουμε απλώς κάνει οθόνη και προβάλλουμε πάνω του τη δική μας ταινία….”

Χ.Α.ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ, 27/10/2018

Την Tρίτη 6 Νοεμβρίου 2018 στις 7.30 μ.μ. εγκαινιάζεται

η έκθεση ζωγραφικής

της

Κάλλιας Τριανταφύλλου

“shifting rooms”

Στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών εγκαινιάζεται η δεύτερη ατομική έκθεση ζωγραφικής της Κάλλιας Τριανταφύλλου με τίτλο “shifting rooms”. Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα σε ξύλο τα οποία έχουν δημιουργηθεί με την μέθοδο της εγκαυστικής όπως και στην πρώτη της ατομική έκθεση με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά είναι ζωγραφισμένα με αλλεπάλληλες επιστρώσεις κεριού με λάδι μια τεχνική που επιτρέπει την δημιουργία περισσότερων λεπτομερειών.

Στην έκθεση κυρίως παρουσιάζονται εσωτερικά δωματίων όπου η ανθρώπινη παρουσία ή απουσία λειτουργεί σαν ένα μέρος του πίνακα και όχι ως βάση του. Το ανθρώπινο στοιχείο, όπου υπάρχει, συνδέεται, γίνεται ένα, με τα εσωτερικά δωματίων αφήνοντας το βλέμμα να περιπλανηθεί στους χώρους. Εκεί, μέσα σε μία “συνθήκη“ ονείρου, το πραγματικό μεταμορφώνεται, μετακινείται προς το φαντασιακό. Αυτό επιτυγχάνεται ιδιαίτερα με την χρήση του κεριού που λειτουργεί σαν διαφάνεια προσδίδοντας τελικά μια αέρινη ατμόσφαιρα.

Τα έργα άλλοτε με μεγάλη λεπτομέρεια, άλλοτε με αδρές πινελιές ή πλακάτες κέρινες επιφάνειες μας αφήνουν μια μελαγχολία ενός μέλλοντος που δεν έχουμε ζήσει ακόμη. Όπως προλογίζει στον κατάλογο της έκθεσης ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης “… Ήρθα αντιμέτωπος μαζί τους και ευθύς θυμήθηκα, σαν να τον είχα γράψει μόλις χθες τον “Υπερσυντέλικο“ … Στην χώρα των διαψευσμένων ελπίδων. Εκεί όπου τα ρολόγια δείχνουν πάντα παρά πέντε…”

Τα έργα είναι υψηλής αισθητικής και κομψότητας με χρωματικές ποιότητες και ιδιαίτερη σύνθεση. Χαρακτηρίζονται από μια κοινή αισθητική αλλά το καθένα επικοινωνεί με ένα μοναδικό τρόπο με τον θεατή καθότι έχει το δικό του ύφος και αποπνέει τη δική του ατμόσφαιρα. Είναι έργα τα οποία εκφράζουν την ευαισθησία και οξυδέρκεια του βλέμματος της ζωγράφου καθώς και την ευελιξία του χεριού της καθότι έχουν δημιουργηθεί με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο.

Η έκθεση συνοδεύεται από το κείμενο του συγγραφέα Χρήστου Χωμενίδη

Διάρκεια έκθεσης: 6 Νοεμβρίου έως 1 Δεκεμβρίου 2018