Οι δυστοπίες της Αμαλίας Ζογλοπίτου

Συνεπής και σταθερή στη χάραξη του προσωπικού εικαστικού ιδιώματός της, η Αμαλία Ζογλοπίτου, εδώ και μια δεκαετία, εμβαθύνει όλο και πιο πυρετωδώς σε μια τέχνη στην οποία, αν και κάνει χρήση της αστικής τοπιογραφίας και των παραδοσιακών τεχνικών, υπονομεύει συμβατική και αισθητική πραγματικότητα.

Δεν αρκείται, περιοριζόμενη σε καταγγελτικό σχολιασμό, να μετατρέπει την αστική τοπιογραφία σε ζοφερή κοινωνική γεωγραφία της πόλης, να μεταλλάσει την αναγνωρίσιμη όσο και γενικευτική τοπογραφία σε δυστοπία. Κυρίως αναπτύσσει έναν κώδικα επικοινωνίας ερμητικό ωστόσο εύλογο, αφού σημαδιακές εικόνες της ιστορίας της ζωγραφικής αναπλασμένες εμβαπτίζονται στην δική της εικονοπλασία. Η αφομοιωτική δύναμη που διαπερνά τα θεματικά δάνεια είναι αξιοσημείωτη για τον επιπλέον λόγο ότι καθιστά τον εκλεκτισμό της εκφραστικό πλεονέκτημα. Το χαρακτηριστικό αυτό ενισχύεται ποικιλοτρόπως: με την παραισθητική εναλλαγή μοτίβων, την αλληλοδιείσδυση εξωτερικού, δημόσιου – εσωτερικού, ιδιωτικού χώρου, φαντασιακών συλλήψεων – ρεαλιστικών στοιχείων, την σκηνογραφική διάταξη της σύνθεσης, τη διαρκή αμφισημία των ποικίλλων συμβόλων προερχόμενων από τη διαβρωτική εικονολατρία της σύγχρονης ζωής. Οθόνες και κεραίες τηλεόρασης, σπινθηρίζοντες και αιμοσταγείς λαμπτήρες, διαφημιστικές λεζάντες, ποιητικές φράσεις, αποσπασματικές λέξεις, νεκρές φύσεις και σηπόμενες τροφές, αναπαυόμενα γυμνά και πτώματα, μοχθηρά και απεγνωσμένα βλέμματα, μικρογραφίες απρόσωπων πορτρέτων, αγριεμένα και πληγωμένα ζώα, οχήματα και βαλτωμένοι δρόμοι, συνθέτουν μια εφιαλτική ατμόσφαιρα παγίδευσης. Το μοτίβο των αδέσποτων σκύλων που αλυχτούν επανέρχεται ως σύμβολο ταύτισης με τον περιθωριοποιημένο άνθρωπο. Πόλη, άνθρωποι, ζώα, βοούν μπροστά στα εταστικά μάτια της συχνά αυτοπροσωπογραφικά ενταγμένης στις συνθέσεις ζωγράφου.

Η χρωματική κλίμακα λαμβάνει λασπωμένη υφή στο βάθος του πηγαδιού-δρόμου – επικίνδυνου περάσματος που δημιουργείται ανάμεσα στις ψηλές πολυκατοικίες. Ιδιαίτερα δεξιοτεχνικά λεπτοδουλεμένα τμήματα γειτνιάζουν με σχεδόν ανεπεξέργαστες επιφάνειες ή καθαρά χειρονομιακούς γραφισμούς. Η αντιπαράθεση φωτεινών-σκοτεινών εύχυμων χρωμάτων συμβάλλει στη δραματοποίηση των τεκταινόμενων, ενώ ο άγριος εξπρεσιονισμός των μορφών τιθασεύεται σταθερά από έντονες κάθετες και οριζόντιες. Με τον τρόπο αυτό η οπτική μας επικεντρώνεται σε δρώμενα άλλοτε έκκεντρα, περιθωριακά, κι άλλοτε κεντρικά, εμφατικά. Δρώμενα ωστόσο γοητευτικά στην αφηγηματικότητά τους, όσο κι αν ο ζόφος της αποκαλυπτόμενης “άλλης” πραγματικότητας ταράζει.

Δίχως να ενδιαφέρεται για παραγωγικότητα αλλά δουλεύοντας εξαντλητικά, η Αμαλία Ζογλοπίτου επιτυγχάνει κάθε έργο της να υποστηρίζει την αυτοτέλειά του, να αναδεικνύει την εκφραστική της ανατρεπτικότητα.

Κάτια Κιλεσοπούλου

Δρ. Ιστορικός της Τέχνης

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

στις 7.30 μ.μ.

εγκαίνια ατομικής έκθεσης ζωγραφικής

«Δυστοπίες»

της Αμαλίας Ζογλοπίτου

Στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών παρουσιάζεται η πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Δυστοπίες» της Αμαλίας Ζογλοπίτου.

Στην έκθεση θα εκτεθούν 10 έργα μεγάλων διαστάσεων και 4 μικρά λάδια σε καμβά. Σύμφωνα με την ιστορικό τέχνης Δρ. Κάτια Κιλεσοπούλου που υπογράφει και το κείμενο του καταλόγου «Στα έργα της μετατρέπει την αστική τοπιογραφία σε ζοφερή κοινωνική γεωγραφία της πόλης και μεταλλάσει την αναγνωρίσιμη όσο και γενικευτική τοπογραφία σε Δυστοπία.

Η καλλιτέχνης είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών με καθηγητές τον Δημήτρη Μυταρά και Ηλία Δεκουλάκο.